Sąd skazał aktora na karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych w kwocie 60 zł oraz orzekł wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów przez trzy lata. Do tego okresu włącza się już okres od 17 października. Ponadto aktor ma zapłacić nawiązkę 6 tys. zł na fundusz poszkodowanych w wypadkach. Na poczet kosztów sądowych 75-latek ma zapłacić 4 tys. zł.
źródło: https://wiadomosci.onet.pl/krakow/proces-znanego-aktora-jerzego-s-jest-wyrok-w-sprawie/f2gbrv8
Wprawdzie w świetle konstytucyjnej zasady działania organów władzy publicznej na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji RP), w państwie demokratycznym, to normy prawne muszą określać kompetencje, zadania i tryb postępowania organów władzy, wyznaczając tym samym granice ich aktywności. Oznacza to, że w zakresie zadań, wykonywanych przez organy administracji publicznej, tzw. spraw urzędowych, organy te mogą wykorzystywać instrumenty prawne, których stosowanie przewidują przepisy prawa powszechnie obowiązującego. Takim instrumentem jest Biuletyn Informacji Publicznej (dalej jako „BIP”), który służy do publikowania informacji publicznej. Korzystanie z tego środka komunikacji jest zatem obligatoryjne, zaś organ nie ma obowiązku udostępniania informacji publicznych poprzez strony, które nie są BIP-em. Uwzględniając jednak ów rozwój komunikacji elektronicznej i społeczne potrzeby wymiany informacji
z organami, a także między mieszkańcami za pośrednictwem organu, trudno nie zaakceptować tego, że organy administracji publicznej korzystają też, dobrowolnie,
z mediów społecznościowych, czy to w celach informacyjnych, czy promocyjnych, komunikując się w ten sposób z członkami wspólnoty samorządowej i nie tylko.
https://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/4FC8C0E392
II SAB/Go 113/22 – Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp.
Ponadto, sama strona powodowa, kierując pozew przeciwko pozwanej do Sądu Gospodarczego przyznała, iż niniejsza sprawa jest sprawą ze stosunku cywilnego między przedsiębiorcami w zakresie prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. Mając powyższe na względzie, w sprawie znajduje zastosowanie trzyletni termin przedawnienia, wynikający z przepisu art. 118 k.c.
sam fakt, że pozwany w trakcie trwania kartelu był częścią
grupy kapitałowej MAN, nie oznacza, że może on zostać pociągnięty do odpowiedzialności za
wszelkie szkody spowodowane antykonkurencyjnym zachowaniem jego spółki dominującej. Tym samym zakres odpowiedzialności podmiotowej pozostał ograniczony jedynie do bezpośrednich adresatów decyzji KE.
Nadto, jak zauważył Sąd Najwyższy w uchwale sygn. akt III CZP 52/08: „konieczność ocze-
kiwania zainteresowanego podmiotu na wydanie decyzji krajowego organu ochrony konkurencji
stanowiłoby nadmierne utrudnienie w zakresie ochrony praw wynikających z prawa wspólnoto-
wego”. Przy czym szybkie uzyskanie odszkodowania, którego dochodzi przedsiębiorca z tytułu
szkody poniesionej w wyniku naruszenia prawa konkurencji, może mieć o wiele większą war-
tość niż ułatwienie dowodowe, wynikające z art. 30 ustawy o roszczeniach, znacznie odsunięte
w czasie. Konstrukcja tej ustawy uwzględnia powyższe właśnie poprzez rezygnację z budowania
zależności prejudycjalnej pomiędzy postępowaniami prywatnoprawnych i publicznoprawnymi.
źródło: https://ikar.wz.uw.edu.pl/images/numery/ikar_4_10/iKAR_410-21_2BuczkowskaTrepka.pdf
Sygn. akt XXV C 1614/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 1 lipca 2022 roku
źródło: http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/154505000007503_XXV_C_001614_2016_Uz_2022-07-01_002
W tej sprawie udało się przekonać sąd, że normalnym skutkiem (choć poniekąd „ubocznym”) skutkiem postanowienie zarzutu oszustwa członkom zarządu Amber Gold była utrata zaufania klientów, wycofywanie depozytów i zaprzestanie działalności spółki. Gdyby zatem Prokuratura postawiła zarzuty od razu, gdy miała wystarczający materiał dowodowy, to AG zakończyłaby działalność wcześniej i kolejni jej klienci nie mogli zawrzeć umów, a zatem nie ponieśli szkody. Tę koncepcję odpowiedzialności (a pewną modyfikacją odnośnie do daty początkowej bezprawnego zaniechania Prokuratury) Sąd Okręgowy zaakceptował”.
źródło:
W ocenie NSA rozpoznającego sprawę wskazana nowelizacja przesądza o tym, że paczkomat był obiektem budowlanym w rozumieniu Prawa budowlanego także przed wejściem w życie tej nowelizacji.
(…)
Jeżeli zaś chodzi o akcentowane przez skarżącego kasacyjnie kryterium uznania za obiekt budowlany użycie do jego wzniesienia wyrobów budowlanych to należy zauważyć, że podobnie jak paczkomaty techniczny charakter mają wspomniane przez Sąd pierwszej instancji parkometry z własnym zasilaniem, które zostały przez ustawodawcę wyraźnie uznane za obiekt budowlany ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy – Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. nr 80, poz. 718 ze zm.), która weszła w życie 11 lipca 2003 r. Jest to o tyle istotne, że wskazuje na przyjęty przez ustawodawcę sposób regulacji, który ma pewną „tradycję”, co z kolei może mieć znaczenie w kontekście przewidywalności prawa. Inaczej mówiąc już przed wejściem w życie ustawy z dnia 13 lutego 2020 r. o zmianie ustawy – Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw obowiązywał stan prawny, który mógł stanowić podstawę do przyjęcia, że paczkomat stanowi obiekt budowlany, zaś zmiana wynikająca z tej ustawy jedynie tę kwestię jednoznacznie wyjaśniła.
źródło:
https://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/725D13E608
II OSK 1376/19 – Wyrok NSA
W zakresie natomiast paczkomatu na terenie obiektu handlowego (orzeczenie nieprawomocne):
W orzecznictwie sądowym nawet blaszany garaż jest kwalifikowany do kategorii tymczasowych obiektów budowlanych (por. wyrok NSA z dnia 30 czerwca 2017 r. sygn. akt II OSK 2717/15).
(…)
Umieszczenie zatem paczkomatu na długi okres na danej nieruchomości (por. zapisy umowy najmu powierzchni na czas nieokreślony, znajdującej się w aktach administracyjnych) i wykorzystywanie go do celów usługowych, powoduje, że obiekt taki wymaga uzyskania pozwolenia na budowę. Zdaniem Sądu zamiarem Spółki było niewątpliwie umiejscowienie paczkomatu na okres dłuższy niż przewidziane w art. 29 ust. 1 pkt 12 P.b. 180 dni, na co wskazuje właśnie zawarta umowa jak i stanowisko Spółki, kwestionującej w ogóle potrzebę pozyskania pozwolenia na budowę. Co więcej, potrzeba uzyskania pozwolenia na budowę i uregulowania kwestii umiejscowienia paczkomatu nie służy jedynie realizacji obowiązków z zakresu prawa budowlanego, ale również ma na celu regulację takiej aktywności inwestycyjnej z punktu widzenia potrzeby zachowania ładu przestrzennego, który funkcjonowanie takich obiektów w danej przestrzeni może wyłączać.
https://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/3E09DC6CBE
VII SA/Wa 2892/17 – Wyrok WSA w Warszawie